ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, ΓΟΥΗΛ – ΜΠΑΔΙΕΡΙΤΑΚΗ ΑΝΝΑ
Η ιδιαιτερότητα της καλλιτεχνικής παραγωγής στο νησί αυτό του Αιγαίου, που αλήθεια, σχεδόν αποκλειστικά, το συνδέουμε πρωτίστως με την ύπαρξη σ’ αυτό του Ναού της Μεγαλόχαρης, αγνοώντας τις περισσότερες φορές, την αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική του παράδοση, που ποιοτικά είναι πολύ αξιόλογη.
Όλος αυτός Ο πλούτος της λαϊκής επινόησης, θα έμενε άγνωστος, αν ερευνητές και μελετητές δεν έσκυβαν με στοργή και γνώση στην αναδίφηση και αποκωδικοποίησή του.
«Η Λαϊκή Τέχνη απλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής που μπορούν να εκφραστούν με το καλλιτεχνικό αίσθημα: απ’ τη διαισθητική σύλληψη του αφηρημένου, ίσαμε την οικοδομική νόηση του πραγματικού. Είναι η τέχνη που εκδηλώνεται, κυρίως στις σύμφυτες με τις απαιτήσεις της ζωής στη συνεχή της ανέλιξη», γράφει ο Π.Ν. Τζελέπης στο γνωστό όσο και πολύτιμο βιβλίο του για την Λαϊκή Εληνική Αρχιτεκτονική. […] (Από τον πρόλογο του καθηγητή Νικ. Θ. Χολέβα)
Περιεχόμενα
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ του Καθηγητή ΝΙΚ. Θ. ΧΟΛΕΒΑ
– ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ: ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΗΝΙΑΚΟ ΣΠΙΤΙ
Εισαγωγή
1. Τρόποι κατασκευής
2. Η διάταξη των χώρων
3. Η σύνθεση των χώρων
4. Μορφολογική εξέταση του σπιτιού
– ΓΟΥΗΛ-ΜΠΑΔΙΕΡΙΤΑΚΗ ΑΝΝΑ: ΕΠΙΤΥΜΒΙΕΣ ΠΛΑΚΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ ΚΑΙ ΕΡΙΝΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΝΟ
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
