ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Κάθομαι τώρα εγώ για να θυμηθώ, να συνταιριάξω και να γράψω όλα αυτά που άκουσα στα παραμύθια, αρχικά, και τις διηγήσεις, στη συνέχεια, και για πράγματα που διάβασα και στις εφημερίδες ή στα βιβλία. Για πρόσωπα άσημα και άγνωστα ή και σπουδαία. Και όλα αυτά να τα ανακατέψω, να τα ταιριάζω και να τα κάνω μέρη μιας ιστορίας ενιαίας και δημιουργικής…
Εδώ, οι ήρωες είναι πολλοί, οι βίοι τους εμπλέκονται, και αποτελούν φωτισμένα τμήματα ενός φόντου θολού, αλλά συγκεκριμένου, που και αυτό φωτίζεται σε κάποια σημεία, χαρακτηριστικά της ζωής των ηρώων… Θα ρωτήσει κανείς ποια ιστορία γράφουν οι καθημερινοί άνθρωποι, σε αντίθεση με τους ηγέτες τους, που χαράζουν τις ιστορικές εξελίξεις. Κι όμως, οι καθημερινοί άνθρωποι γράφουν την ιστορία, οι άλλοι τη σχεδιάζουν και την υλοποιούν μέσω των καθημερινών ανθρώπων…
Στη διάρκεια της συγγραφής, στα διαλείμματα, στους απολογισμούς, στις ανασκοπήσεις και στις απαντήσεις στα ερωτηματικά που προέκυψαν, αλλά και στη σύνδεση του παρελθόντος με το σήμερα και το αύριο, με βοήθησε η παρουσία και παρέμβαση του Αγγέλου. Ποιος είναι αυτός; Ας του δώσει ο καθένας την ιδιότητα που θέλει, ακόμα και το όνομά του ας αλλάξει. Για μένα, ήταν ο σύντροφος, παραστάτης και φύλακας άγγελος σε μια μακριά, αλλά ευχάριστη, νοσταλγική και διδακτική πορεία μέσα σε χώρους και σε ένα χρόνο που δεν χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
