Στεφανίδης Μάνος
Παρουσίαση
Μικρός, μ’ άρεσε το παιχνίδι «όλοι τους και μόνος μου». Και τώρα που μεγάλωσα, το ίδιο – γοητευτικά ανώφελο – παιχνίδι παίζω. Ένα παιχνίδι που μπορεί να μην κερδίζεις ποτέ, αλλά δεν έχεις τίποτε και να χάσεις. Τουλάχιστον να μην τους δώσεις την χαρά ότι σε νίκησαν. Τη μόνη χαρά που νιώθουν οι πνευματικά πληβείοι και οι συναισθηματικά στερημένοι. Όλοι εκείνοι δηλαδή που ζευγαρώνουν αλλά δεν πολλαπλασιάζονται, που γονιμοποιούνται αποκλειστικά από μίσος και ζήλια τρεφόμενοι με μέλανα ζωμό και μαύρο γάλα. Το 90% των φιλικών σχέσεων, των «συμμαχιών», των ερώτων ακόμη, στις μέρες μας εδράζεται κυριολεκτικά στο κοινό μίσος που συγκολεί τα ετερώνυμα και ονοματίζει τ’ ανώνυμα. Μισώ άρα υπάρχω. Και μάλιστα υπάρχω μόνο και μόνο γιατί με συντηρεί ο φθόνος προς ό,τι δεν μπορώ να είμαι και ό,τι αδυνατώ να φτάσω. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Related Products…
Εξαντλημένο
Εξαντλημένο
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
