ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ
Πρόκειται για ένα αλληγορικό και «αιρετικό» μυθιστόρημα με μεταφυσικές προεκτάσεις. Το παράτολμο σχέδιο ενός διεφθαρμένου ιεράρχη προκαλεί παγκόσμια αναστάτωση,που περιπλέκεται μετά την επέμβαση άνωθεν δυνάμεων. Αναπάντεχα γεγονότα, παράξενα φαινόμενα και κωμικοτραγικές καταστάσεις συνθέτουν την πλοκή, που καταλήγει σε μια απροσδόκητη κορύφωση.
«… Ήταν μακρύ το ταξίδι. Κοιμόταν, ξύπναγε, έβλεπε την ίδια εικόνα στο βαγόνι και η παγερή σιωπή τον περόνιαζε. Κι απέξω να περνάνε δέντρα χιονισμένα, να αφήνουν πίσω τους βουνά και ποτάμια. Τις πρώτες μέρες όταν το τραίνο έκοβε ταχύτητα, νόμιζε ότι φθάνουν. Αλλά στους σταθμούς κανείς δεν κουνιόταν από τη θέση του και το τραίνο ξεκίναγε πάλι. Άρχισε να φοβάται ότι δεν θα έφθαναν ποτέ κι όλη του τη ζωή θα την περνούσε μέσα στο βαγόνι με τη μάνα του πλάι αμίλητη…»
«… Ο πιστός άγγελος είχε γονατίσει, ενώ το κορμί του τρανταζόταν από λυγμούς. Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αλλάξει την θεϊκή βούληση· θα ήταν ασέβεια ακόμη και να το διανοηθεί… Τέλος και τω Θεώ δόξα», ψιθύρισε ασυναίσθητα κι ύστερα σηκώθηκε, τίναξε τα μουσκεμένα φτερά του και πέταξε προς άγνωστη κατεύθυνση. Οι ιαχές κι οι επευφημίες για την στέψη του νέου Θεού ολοένα και ξεμάκραιναν. Τώρα πια δεν άκουγε τίποτα, παρεκτός τους υπόκωφους ήχους του σύμπαντος.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
