Έτος 36ο
Μας αφήνει ένα έτος που αποτέλεσε σταθμό για την Αθήνα. Το 2024 περιλάμβανε δύο επετείους που σημάδεψαν την πόλη πριν από 80 χρόνια -το ένα χαρούμενο, το άλλο οδυνηρό.
Η απελευθέρωση της πόλης τον Οκτώβριο γέμισε χαρά και ενθουσιασμό τους Αθηναίους, που μπόρεσαν ν’ αναπνεύσουν τον αέρα της ελευθερίας μετά από 4 σκληρά χρόνια πολέμου, κατοχής, πείνας και θανατικού. Θα περίμενε κανείς αυτή η χαρά να κυριαρχήσει παντού και να επουλώσει τα τραύματα. Όμως, όχι.
Δυστυχώς, ο Δεκέμβρης ξεκίνησε με συγκρούσεις που δίχασαν τον κόσμο τόσο βαθιά ώστε αδέλφια να χτυπούν αδέλφια, κτήρια να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι, δρόμοι να διαλύονται από τα βλήματα, άνθρωποι να φοβούνται να κυκλοφορήσουν μπας και τους πετύχει καμιά αδέσποτη στα ξαφνικά. Και ακολούθησαν μερικά χρόνια πολύ σκληρά, που άφησαν τα απόνερά τους για δεκαετίες μετά.
Με τα γεγονότα αυτά είναι συνδεδεμένη, μεταξύ άλλων, και η μορφή του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, που -αν ζούσε- θα έκλεινε το 2025 έναν αιώνα ζωής.
Ο αγαπημένος Μίκης όλων των Ελλήνων, αλλά όχι μόνο αυτών, υπήρξε μια μοναδική μορφή. Μουσικός, ποιητής, στοχαστής, αγωνιστής, πολιτικός, ενεργός πολίτης. Ήταν αυτός που μελοποίησε τους ποιητές μας – αυτός που «κατέβασε την ποίηση στο πεζοδρόμιο» κάνοντάς της κτήμα στα στόματα ανθρώπων που μπορεί να μην ήξεραν τους νομπελίστες ποιητές μας Σεφέρη και Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη, τον Βάρναλη, τον Σικελιανό και άλλους. Αν στις σχολικές γιορτές τα παιδιά τραγουδούν «Ένα το χελιδόνι» ή «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», είναι γιατί τα έφερε κοντά τους ο Μίκης με τη μουσική του. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
