ΒΟΥΓΙΟΥΚΑ ΜΑΡΩ, ΜΕΓΑΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Αρδηττός, ο αρχαίος ιερός λόφος της Αθήνας και σημερινό στολίδι της, Στάδιον το Καλλιμάρμαρον και η κομψή συνοικία του, και το «ιδιόρρυθμο» Μετς, η «Μονμάρτρη της Αθήνας» όπως προσφυώς αποκλήθηκε, είναι αυτή τη φορά το αντικείμενο της έρευνάς μας μαζί και με μια ματιά στην παρακείμενη νεκροπολιτεία, το Α’ Νεκροταφείο (ή και Κοιμητήριο) με τη μοναδική καλλιτεχνική και ιστορική του βαρύτητα.
Η περιοχή είχε και την ιδιαιτερότητα του πάλαι ποτέ Ιλισού, του ιερού ποταμού, ο οποίος μπορεί να μην υπάρχει πια, παλαιότερα όμως, από τα αρχαία χρόνια, έπαιζε ένα σημαντικό ρόλο, παρά τα λιγοστά νερά του, στη ζωή και την εξέλιξη του χώρου, αλλά και της Αθήνας γενικότερα.
Η ιστορική πορεία της περιοχής είχε πολλές μεταπτώσεις. Από το ιερό δέος της αρχαιότητας περνάμε στη μεσαιωνική ανυπαρξία και στην οθωμανική αδράνεια για να φθάσουμε, στη διάρκεια του 19ου αιώνα, στα «Παντρεμενάδικα» και την «παριλίσια» ψυχαγωγία και στη συνέχεια στην αναβίωση του Παναθηναϊκού Σταδίου και τη δημιουργία και ανάπτυξη των νέων συνοικιών, που συνεχίστηκε με εντονότερο ρυθμό στη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Των νέων αυτών συνοικιών ο βίος και η πολιτεία είναι το άλλο αντικείμενο του βιβλίου αυτού. Η τοπογραφία τους, ο οικιστικός ιστός τους, η νεολαία, τα σχολεία, οι εκκλησίες, η οικονομική και κοινωνική ζωή τους, αλλά και η «Λαογραφία» τους και πάνω από όλα οι άνθρωποί τους, παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου σε μία προσπάθεια να αποτυπωθεί, όσο καλύτερα επιτρέπουν οι δυνάμεις των συγγραφέων, η ζωή στο κομμάτι αυτό της Αθήνας, τον Αρδηττό, το Μετς και το Στάδιο.
Ευχαριστούμε θερμά από τη θέση αυτή τους πολλούς φίλους και φίλες που μας βοήθησαν με τον καλύτερο τρόπο στην προσπάθειά μας αυτή, καθώς και τον φίλο εκδότη, τον Στρατή Γ. Φιλιππότη, που μας έκανε την τιμή να εκδώσει και αυτό μας το βιβλίο. (Από τον πρόλογο των συγγραφέων)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
