ΜΟΛΙΝΟΣ ΑΛ. ΣΤΡΑΤΗΣ
Ένα τενεκεδένιο κουτί που γράφει απ’ έξω καλλιγραφικά “Θρεψίνη”. Το έχω απέναντι μου, ένα τέτοιο μακρόστενο, λίγο σκουριασμένο κουτί και το φυλάγω σαν τα μάτια μου. Έχει την ιστορία του. Πριν εικοσιτέσσερα χρόνια, πότε πέρασαν κι όλα, το 1995 κυκλοφόρησε ένα μικρό έργο μου με τον τίτλο “Τα παιδιά της θρεψίνης” από τις εκδόσεις Στρ. Φιλιππότη. Δεν ξέρω ποιάν απήχηση είχε τότε σαν ανάγνωσμα, πάντως από τις λιγοστές συζητήσεις διαπίστωσα ότι κάποιους λίγους αναγνώστες το περιεχόμενο του τους συγκίνησε έντονα. Σημείωνα τότε στον πρόλογο:
“Πολλοί, καταξιωμένοι διανοητές, ο καθένας με την τεχνοτροπία του συμμάζεψαν και κατέγραψαν τις εντυπώσεις τους ή τις χειροπιαστές τους εμπειρίες από κείνους τους χρόνους όπου κατ’ εξακολούθηση κυριάρχησε η παράνοια, βήμα-βήμα με την εγκληματικότητα και τον εξευτελισμό.
Από το διάστημα όπου ο παγκόσμιος πόλεμος, η κατοχή, η αντίσταση, τα δεκεμβριανά, ο εγχώριος φαγωμός και οι συνέπειές του, επί δέκα συναπτά χρόνια, έκαναν τη χώρα τούτη να σειέται όπως η καλαμιά στον κάμπο.
Από την περίφημη μ’ άλλα λόγια, δεκαετία του “Σαράντα”. Την ίδια ακριβώς περίοδο την έζησαν και την αποτύπωσαν τα παιδιά της με το δικό τους σύστημα και με τη δική τους νοητική σύλληψη. Με τα ιδιαίτερα βιώματά τους, την ακατάστατη ψυχοσύνθεσή τους, την σθεναρή τους άμυνα προς τα τεκταινόμενα. Που την πρόβαλαν, βέβαια κατά τύχην, αλλά πεισματικά, επίμονα, ηρωικά ως ένοιωθαν.
Σ’ αυτό το κλίμα έδρασε και η μικρή συμμορία της γειτονιάς μας, στο ανεμοδαρμένο μας νησί, κάνοντας κλεφτοπόλεμο με κουντουρίδια, με λαχανίδες, με θρεψίνη. Προπαντός με θρεψίνη. Κι έδωσε μηνύματα αισιοδοξίας και προκοπής, δοσμένα απλοϊκά μέσα απ’ ένα σύνολο παιδικών αναπολήσεων. [. . .] Καθώς το βλέπω τώρα έτσι μπροστά μου το κουτί, πήρα την απόφαση να ξαναγράψω εκείνο το βιβλίο του 1995, πιο σωστά να το διαμορφώσω απ’ την αρχή, όσο κομψότερα γίνεται. Εμπλουτισμένο και με τα υπόλοιπα που καταστάλαξαν στη μνήμη, παραλείποντας όπου χρειάστηκε κάποιες ανώφελες πολυλογίες-οι βελτιώσεις κάνουν πάντα καλό-έτσι σαν μια προσφορά σε όσους έφαγαν θρε
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
