ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ ΜΑΡΩ
Η νιότη πονάει. Η νιότη πονάει πολύ. Γνωρίζει τόσα λίγα και θέλει τόσο πολλά. Φοβερά πολλά. Θέλει την αγάπη. Μπορεί να ήταν και οι δύο τους καλοί μαθητές στο σχολείο, μπορεί να σπούδασαν, να πήραν πτυχία. Να έμαθαν απέξω τόμους και συγγράμματα και να πέτυχαν στις εξετάσεις του πανεπιστημίου, όμως ξέρουν ακόμα τόσο λίγα. Για την ασκητική της αγάπης ξέρουν τόσο λίγα. Πιστεύουν ακόμα πως τους την χρωστούν, πως μπορούν να την απαιτήσουν, ακόμα και να την επιβάλλουν. Να εξοργίζονται όταν δεν τους αγαπούν. Όταν δεν τους έχουν για το επίκεντρο του σύμπαντος κόσμου. Όταν δεν παρατούν για χάρη τους οτιδήποτε και οποιονδήποτε και ανά πάσα στιγμή. Πιστεύουν πως δικαιούνται την ψυχή του αλλού, μπορούν να γίνονται μπαρούτι και να εκδικούνται γι’ αυτά. Λένε ακόμα αγάπη τον έρωτα, λένε έρωτα το «σε θέλω», λένε πόνο τον θυμό, λένε «μου μάτωσες την καρδιά» τον πληγωμένο εγωισμό. Προσπαθούν να γνωριστούν παίζοντας την τυφλόμυγα.
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
