Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ τόμος περιλαμβάνει το σημαντικότερο ίσως από τα κεφάλαια, πού αναπτύχτηκαν περιορισμένα στο πρώτο βιβλίο και αναφέρεται κυρίως στα αθηναϊκά καφενεία και στα διάφορα κέντρα αναψυχής -ζαχαροπλαστεία, καφέ αμάν, μπυραρίες και εστιατόρια- στα όποια σύχναζαν οι παλιοί Αθηναίοι.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ τους αρχίζει από τα πρώτα χρόνια πού η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα και συνεχίζεται μέχρι τα πολύ κοντινά μας χρόνια, όταν τα τελευταία καφενεία χάθηκαν κι’ αυτά, μαζί με τόσες άλλες γραφικές γωνιές της πρωτεύουσας και θυσιάστηκαν στα βωμό της ανελέητης οικοδομικής δραστηριότητας των τελευταίων χρόνων.
ΤΟ ΑΘΗΝΑΪΚΟ καφενείο έπαιξε σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο, κυρίως στα πρώτα εκατό χρόνια από την καθιέρωση της Αθήνας ως πρωτεύουσας. Υπήρξε όχι μόνο ένα δεύτερο και ίσως πιο φιλελεύθερο Κοινοβούλιο από το πραγματικό -όπως είχε πει κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου-, αλλά για πολλά χρόνια ήταν και το καταφύγιο των ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης.
ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ και η εικονογράφηση αυτού του νέου βιβλίου -όπως και του πρώτου, πού εκδόθηκε πριν τέσσερα χρόνια- έγιναν με την προσοχή πού απαιτεί το θέμα. Με πολύ κόπο και μόχθο ερευνήθηκαν όλες οι πηγές -βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, λευκώματα- πού έδωσαν πλούσια στοιχεία για τη συγγραφή του κειμένου. Παράλληλα αναζητήθηκαν σπάνιες φωτογραφίες και σκίτσα, πού αναμφισβήτητα συμπληρώνουν και προβάλουν γεγονότα και πρόσωπα, δίνοντας μια νέα διάσταση στην πιο σημαντική περίοδο της ζωής της Αθήνας. (Από την έκδοση)
Περιεχόμενα
Ο ΡΩΜΗΟΣ του Γ. ΣΟΥΡΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΤΟ ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ
Καφενεία και ζαχαροπλαστεία
Οι κουτσαβάκηδες στα καφενεία
Ο πρίγκιπας Μουρούζης
ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ
Ο Ροΐδης στου Ζαχαράτου
ΤΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ
Ο Μαλακάσης και το καφενείο
Οι λογοτέχνες σκιτσάρουν
Το καφενείο Καρατζά
Ο Χαρ. Παπαντωνίου και το καφενείο
Οι εργένηδες στα καφενείο
Το καφενείο Γιαννόπουλου
Ο Παλαμάς για τον καφενέ
ΓΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Καφενείο “Ο Μαύρος Γάτος”
ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΕΣ
Καφενείο στο Λυκαβηττό
Το “Σολωνείον”
Το καφενείο Ζαχαράτου – Καπερώνη
ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στην πλατεία Κλαυθμώνος
Το καφενείο Σιγάλα
Το καφενείο “Θέμις”
Καφενείο “Το Νέον”
Το “Βυζάντιον” του Κολωνακίου
Το καφενεδάκι του Μήτσου
Καφενεία στην Πλάκα
Ο Αθλητισμός και το καφενείο
Ο Κολοκοτρώνης για τα καφενεία
ΣΤΟΥΣ ΣΤΥΛΟΥΣ, του Γ. ΣΟΥΡΗ
ΜΠΥΡΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΦΕ-ΑΜΑΝ
Το ζαχαροπλαστείο Παυλίδη
Το Άντρον των Νυμφών
Στον Αρδηττό και στου Μετς
Η “Μεγάλη Βρετανία”
Ο Μποτσαράκος
ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΩΝ ΔΑΡΔΑΝΕΛΛΙΩΝ
ΚΟΣΜΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ
Σκίτσα από κέντρα της περιόδου 1927-1932
Η Αθηναϊκή λιακάδα
Οι πρώτοι πρόσφυγες στην Αθήνα
Η Αθήνα στην περίοδο 1928-1932
ΚΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Χορευτικά κέντρα
Οδηγός κέντρων αναψυχής
Η καλλιτεχνική λέσχη “Ατελιέ”
Ταβέρνες λογοτεχνών
Η ταβέρνα των Οικονομίδηδων
Οι Αθηναίοι πήγαιναν γι’ αυτές στο θέατρο
ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΧΟΡΟΙ, ΘΕΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΛΕΝΤΙΑ
Η μόδα στην περίοδο 1925-1935
Ξένες αρτίστες
Τανγκό
Εικόνες από τη ζωή στη Αθήνα
Τι έγραψαν για τον Α’ τόμο
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)