Η θερμή υποδοχή του βιβλίου από την κριτική και το κοινό είχαν ως αποτέλεσμα τη δεύτερη -συμπληρωμένη- έκδοσή του, έναν χρόνο αργότερα, και την εκ νέου σύντομη εξάντλησή του. Στο γεγονός συνετέλεσε και η αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για το λαϊκό ανάγλυφο, η οποία άρχισε να παρατηρείται από την εποχή εκείνη, ως απόρροια τον αναπτυσσόμενου αστικού «φολκλορισμού», της ανόδου του τουρισμού και της οικοδόμησης σπιτιών και ξενοδοχείων παραδοσιακού τύπου. Υπέρθυρα, φεγγίτες, πορτοσιές, κρήνες, διακοσμητικές πλάκες επανήλθαν στο προσκήνιο, ύστερα από απουσία ενός και πλέον αιώνα, στο πλαίσιο τώρα της λαϊκότροπης «σύγχρονης χειροτεχνίας».
Τα επόμενα χρόνια, σε όποιο τηνιακό μαρμαράδικο πήγαινα, στην Αθήνα και στο νησί, έβλεπα κι από ένα αντίτυπο του βιβλίου μου, πνιγμένο στη μαρμαρόσκονη και συχνά «φύλλο και φτερό», να χρησιμεύει σαν υπόδειγμα για τους μαστόρους και «φιγουρίνι» για τους πελάτες. Ομολογώ ότι αυτό ήταν κάτι που με ευχαρίστησε εξίσου ή και περισσότερο από όποια ευνοϊκή κρίση.
Επιπλέον, η έκδοση εκείνη υπήρξε για μένα ιδιαίτερα σημαντική, καθώς αποτέλεσε την απαρχή σειράς ερευνών, μονογραφιών και ειδικών άρθρων, όχι μόνο για τα προϊόντα της τέχνης του μαρμάρου αλλά και για την ιστορική της διαδρομή, τα εργαστήρια, τους τεχνίτες, την πελατεία, τα εργαλεία και τις τεχνικές. Κατάλογος των μέχρι σήμερα σχετικών δημοσιευμάτων μου παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου. […] (Από τον πρόλογο του συγγραφέα στην τρίτη έκδοση)
Περιεχόμενα
Παρουσία και έρευνα
Το πλαίσιο
Μορφές παράλληλες
Ξεκίνημα και πορεία
Ο μόχθος του μαρμάρου
Το δημιούργημα
Ο χαρακτήρας
Εικόνες
Συμφωνητικά
Resume
Πίνακες
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
