Το πρώτο, ειδικώτερα, Βιβλίο, εξιστορεί, κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, προσωπικές εμπειρίες του γράφοντος, διπλωματικές και μη, καλύπτοντας την χρονικήν περίοδο 1967-1974, με ιδιαίτερη έμφαση στη θητεία του σαν πρέσβη της Ελλάδος στη Μεγαλόνησο, μεταξύ Δεκ. 1970 και Φεβρ. 1972, από τα πιο δύσκολα χρόνια της κυπριακής ιστορίας. Το δεύτερο, εξ άλλου, Βιβλίο, αφιερώνει το τελευταίο του Κεφάλαιο επίσης στη Μεγαλόνησο, υπό τον τίτλο: “Στο περιθώριο το Φακέλλου Προδοσίας της Κύπρου”, που αποτελεί πρόγευση του παρόντος. Καίτοι πρώην ανώτατος διπλωματικός, ο γράφων σε όλα του τα ιστορικά κείμενα χρησιμοποιεί την γλώσσα της αλήθειας κι όχι την διπλωματικήν (του τύπου: MENTIR ET DEMENTIR), που του υπαγόρευεν άλλοτε η δεοντολογία της αποστολής του. Μοναδικήν εξαίρεση στην υπέρ 30ετή διπλωματικήν υπηρεσίαν του, αποτέλεσεν η ιστορική ομιλία του της 19ης Ιουλίου 1974 στο Συμβ. Ασφαλείας του ΟΗΕ, σαντίκρουση του απαράδεκτα φιλοτουρκικού παραληρήματος του Μακαρίου. Γιατί όταν θίγεται βάναυσα και δημοσία η τιμή της Χώρας του, υπό οποιανδήποτε Κυβέρνηση κι’ αν τελεί αυτή, δεν χωρούν επιλογές για τον έντιμο διπλωματικόν εκπρόσωπον: είτε έχει δίκηο, είτε άδικο, γι’ αυτόν παραμένει πάντα η Χώρα του, σύμφωνα με την σοφή αγγοσαξωνική ρήση: “WITH ALL HER FAULTS SHE IS MY COUNTRY STILL… I WILL STAND BY HER, RIGHT OR WRONG”. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Περιεχόμενα
Ι. ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΙΙ. ΕΝΩ ΠΛΑΝΑΤΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ
-Χρονικό σφαλμάτων εκτίμησης και τακτικής-
ΙΙΙ. Ο “ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ” (1956-1985)
-Μεθόδευση, αυτουργοί, συνεργοί και κομπάρσοι-
IV. ΚΕΝΤΡΟΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ: ΠΑΡΙΣΙ! (Μέρος Α’)
-Ενώ η τραγωδία της Κύπρου συνεχίζεται-
V. ΚΕΝΤΡΟΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ: ΠΑΡΙΣΙ! (Μέρος Β’)
-Οι αυτουργοί-
VI. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
