ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ ΛΕΛΑ
Οδυνηρή η εμπειρία του πολέμου και οδυνηρότερη η ζωή στην Ελλάδα του εμφυλίου…Τα πάθια του λαού μας ατελείωτα – δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Όλοι ή σχεδόν όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι της αβεβαιότητας για το μέλλον και της φτώχειας.
Όμως υπάρχει ελπίδα και προοπτική για τις επερχόμενες γενιές.
Το βιβλίο “Οδός Ζαλόγγου αριθμός 7” είναι αυτοβιογραφικό και ταυτόχρονα μια ηθογραφία… τότε που υπήρχαν γειτονιές ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’50… τότε που συμβίωναν αρμονικά στην ίδια αυλή οικογένειες, ομοφυλόφιλοι, πόρνες και διανοούμενοι. Δεν προσπαθώ ούτε να κρύψω ούτε να ωραιοποιήσω κάτι. Επισημαίνω ακόμα και την ανταγωνιστική σχέση της μάνας με την κόρη… Η ιστορία μας ακροβατεί μεταξύ πόνου και χαράς, γέλιου και συγκίνησης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
