ΚΑΡΕΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ
– Ηλύσια Πεδία ή Παράδεισο; Είπαν κοφτά και συγχρονισμένα οι δύο οντότητες.
– Ακουστά τα έχω και τα δύο αλλά δεν ξέρω τι είναι ακριβώς.
– Τι ακριβώς θέλεις να μάθεις ξαναρώτησαν πιο γλυκά τούτη τη φορά οι οντότητες
– Γενικά, μια ιδέα, ένα προσπέκτους, ένα διαφημιστικό σποτ, κάτι…
[…]
Το χαμόγελο στο ψυχοπρόσωπο του Λεσβοκλή δεν ήταν μόνο πλατύ. Ήταν ονειροπόλο, ευδαιμονικό, ένα χαμόγελο Μάκαρος.
Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, δύο φωτεινές επιγραφές εμφανίστηκαν μπροστά του ΗΠΑ – ΠΑΡ κι από κάτω “πατήστε για την επιλογή σας”
Ο Λεσβοκλής τα’ χασε προς στιγμήν βλέποντας αυτό το ΗΠΑ και γύρισε σαστισμένος στον Ερμή ο οποίος διευκρίνισε Ηλύσια Πεδία Αστέρων (ή Αρχόντων)
– Α! Αστέρων έκανε ο Λεσβοκλής και χωρίς να διστάσει πάτησε το ανάλογο κουμπί και την επόμενη στιγμή βρέθηκε συντροφιά με το Δία, με το κεφάλι του ακουμπισμένο σε κάτι μαλακό και μυρωδάτο, μεθυστικό κι εκμαυλιστικό που λες και προσπαθούσε να τον ρουφήξει ολόκληρο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
