Τηλεφωνήματα και ενοχές που υφαίνουν την καθημερινότητα, με γέλια και με οδύνη, με συνεννοήσεις και παρανοήσεις ατέλειωτες. Άλλωστε…
“…Υπάρχουν ζευγάρια που κρατιούνται μαζί, ακριβώς επειδή τσακώνονται. Ακριβώς επειδή τρελαίνει ο ένας τον άλλον με μια τρέλα πολύτιμη, μοναδική να τους ισορροπεί τις σκοτεινές σχέσεις με τον εαυτό τους. Η οργή που ο ένας χύνει πάνω στον άλλον φεύγει από μέσα τους λυτρωτικά, ησυχάζει για λίγο ο μόνος πραγματικός στόχος της: Η ψυχή του.
Κανένας δεν εντοπίζει εύκολα από πόσο βαθειά, από πόσο σκοτεινά τρέφεται μια τόσο υποσυνείδητη σχέση. Και λιγότερο κι από τον κανένα, αυτοί οι ίδιοι”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Μέρος Α. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
Έλλη ή Επιθυμώντας να γράψει γράμμα
Έλσα και Κοσμάς ή Να χωρίζουμε πάντα
Λεόντιος και Ισμήνη ή Τα ψέματα φέρνουν γρουσουζιά
Λεόντιος και Λαλλούλα ή Για να σε θέλω πρέπει να μη με θες
Τηλεφώνημα απ’ τη Μάρω ή Si non e vero
Βασίλης και Αστρίκ ή Οι γυναίκες είναι τρελές
Σύζυγος – Μύρτα – Εραστής ή Ο έρωτας φέρνει γούρι
Μιχάλης ή Να προσευχηθούμε
Η Τίνα δεν τηλεφώνησε ή Η ιστορία που ζούμε κι η ιστορία που διηγούμαστε
Μέρος Β. ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Το γράμμα της Έλλης ή Βουβά τηλεφωνήματα
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)