ΛΟΥΚΑΤΟΣ Σ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Το Φθινόπωρο, λέξη ελληνική αρχαιοτάτη, σημαίνει την εποχή που τελειώνουν τα φρούτα, ή που έρχεται μετά τα φρούτα (Μετόπωρον). Είναι μια περίοδος μελαγχολική, επειδή πλησιάζει ο Χειμώνας, (λαϊκά: χειμόπωρο, χυνόπωρος, μοθόπωρο, ψιμόπωρο, στερνοκαίρι), αλλά κι αισιόδοξη για τη συγκομιδή και για το ετοιμασμένο ξεχειμώνιασμα.
Ο παραγωγός (αγρότης ή βοσκός) δεν παύει, σε όλες τις εποχές των μόχθων του, να φοβάται ή να ελπίζει, για τη σοδειά του, γι’ αυτό κι όλο προσέχει και παρακαλεί, εξευμενίζει ή και δοξάζει τους αγίους, για να του δώσουν, το λιγότερο, ένα χειμώνα ήσυχο, αχρέωτο και χορταστικό. Με μόνα στηρίγματα τον οικογενειακό ιδρώτα του και τις ελπίδες, πέρασε ως τώρα τους φτωχικούς αιώνες, αντικρυστά με τη δύσκολη Φύση και τους ανθρώπους, χωρίς να γνωρίσει καν τη λέξη «αποζημίωση».
Έτσι θα εξηγήσουμε ιστορικά και την πυκνή λατρευτική σχέση του (σχεδόν κοινωνική) με τους προστάτες άγιους της καλλιέργειας και της κτηνοτροφίας, από τους οποίους περίμενε, με «δημοκρατική» πραγματικά εμπιστοσύνη, τη στοργική φροντίδα για τη σοδειά του. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
