ΛΟΥΚΑΤΟΣ Σ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Το Φθινόπωρο, λέξη ελληνική αρχαιοτάτη, σημαίνει την εποχή που τελειώνουν τα φρούτα, ή που έρχεται μετά τα φρούτα (Μετόπωρον). Είναι μια περίοδος μελαγχολική, επειδή πλησιάζει ο Χειμώνας, (λαϊκά: χειμόπωρο, χυνόπωρος, μοθόπωρο, ψιμόπωρο, στερνοκαίρι), αλλά κι αισιόδοξη για τη συγκομιδή και για το ετοιμασμένο ξεχειμώνιασμα.
Ο παραγωγός (αγρότης ή βοσκός) δεν παύει, σε όλες τις εποχές των μόχθων του, να φοβάται ή να ελπίζει, για τη σοδειά του, γι’ αυτό κι όλο προσέχει και παρακαλεί, εξευμενίζει ή και δοξάζει τους αγίους, για να του δώσουν, το λιγότερο, ένα χειμώνα ήσυχο, αχρέωτο και χορταστικό. Με μόνα στηρίγματα τον οικογενειακό ιδρώτα του και τις ελπίδες, πέρασε ως τώρα τους φτωχικούς αιώνες, αντικρυστά με τη δύσκολη Φύση και τους ανθρώπους, χωρίς να γνωρίσει καν τη λέξη «αποζημίωση».
Έτσι θα εξηγήσουμε ιστορικά και την πυκνή λατρευτική σχέση του (σχεδόν κοινωνική) με τους προστάτες άγιους της καλλιέργειας και της κτηνοτροφίας, από τους οποίους περίμενε, με «δημοκρατική» πραγματικά εμπιστοσύνη, τη στοργική φροντίδα για τη σοδειά του. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
