ΚΑΤΙΡΤΖΟΓΛΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΑ
1960. Η Μερόπη για δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια έκρυβε ένα «ζωντανό» μυστικό. Μια φωτιά στο ορφανοτροφείο της Βασιλίσσης Όλγας, θα οδηγήσει την Βασιλική στην οικία Βρανά, αναγκάζοντας την Μερόπη να «γυρίσει» στο παρελθόν της και να αποκαλύψει την αλήθεια στην οικογένειά της για την ύπαρξη της Βασιλικής στη ζωή της. Η Βασιλική θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς τους αλλά και το «μήλο της έριδος» ανάμεσα στους δυο μεγαλύτερους γιους της, τον Νικηφόρο και τον Σαράντη μέχρι που ένα πρόβλημα υγείας της Μερόπης θα την αναγκάσει να χρήσει προστάτη της Βασιλικής τον Νικηφόρο, τον μεγαλύτερο γιο της.
«… Έκλεισε τα μάτια του σαν να μην ήθελε να πιστέψει την υποχρέωση που του μετέφερε η μητέρα του πριν λίγα λεπτά. «Να προσέχω τη Βασιλική σαν θησαυρό και να την αγαπώ σαν αδερφή. Άργησες κυρία Μερόπη, άργησες που να με πάρει. Να ‘ξερες μόνο τι μου ζητάς. Να ‘ξερες τι μαχαιριά μου έδωσες στην καρδιά».
Έρωτες, συγκρούσεις, αδιέξοδα και μυστικά θα συνεχίσουν να εναλλάσσονται στη ζωή της οικογένειας, με την Μερόπη να γίνεται άλλοτε σκληρή, άλλοτε αποφασιστική, και άλλοτε υπερπροστατευτική αλλά πάντα δίκαιη μέχρι να έρθει η λύτρωση για όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα.
Μια γυναίκα που κουβαλάει ένα «μυστικό» για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, υποσχέσεις που πρέπει να κρατηθούν γιατί «πρέπει», ένας πατέρας που αισθάνεται αδικημένος και θέλει πάση θυσία να διεκδικήσει την κόρη του και ένας έρωτας που πρέπει να δοκιμαστεί για να ανθίσει. Συνδετικός κρίκος όλων η Μερόπη και η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’60.
Μια ιστορία με ανθρώπινα πάθη, μυστικά που αποκαλύπτονται, μεγάλες αλήθειες και απρόσμενες ανατροπές μέχρι να έρθει η λύτρωση για τους πρωταγωνιστές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
