Η ΕΥΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Παρουσίαση

Ανεβαίνοντας με το ταξί την Βουλιαγμένης, ο Βελισάριος, δεν μπορούσε να μην παρατηρεί και να μην συγκρίνει. Από τον Βορρά που ζούσε τόσα χρόνια, μ’ έναν ήλιο ελάχιστο, που αν και απειλιόταν συνεχώς από μαύρα σύννεφα κατόρθωνε στο τέλος να επιζεί, εδώ, στον “ηλιοβόρο” τόπο του.
Μέσα στην υποκειμενικότητα του μαύρου του ντοσιέ: η δυσκολία ν’ ανασάνεις στις φαινομενικά διατηρημένες πόλεις, σαν μέσα σε φορμόλη. Η δυσκολία να σημειολογήσεις με κάθε λεπτομέρεια τους αγέρωχους Βαυαρικούς ρυθμούς: η υποδειγματική πειθαρχία των ωρών εργασίας, οι καθαρές πλατείες με τα συντριβάνια. Τα καροτσάκια με τα παλιά βιβλία που ξεμύτιζαν τα Κυριακάτικα πρωινά έξω από μουσεία και θέατρα, στα πάρκα με την χλόη. Και, βέβαια, η μυρωδιά του ποταμού Ίζαρ… Καθώς έμπαινε, νωρίς την αυγή, στον Αγγλικό κήπο, το τοπίο τον προλάβαινε, σκιρτούσε ερωτικά σα να γνωρίζονταν από παλιά, προοιώνιζε το φως της επερχόμενης Άνοιξης. Ήταν μια πραγματικότητα που τον ήθελε πειθήνια δικό της χωρίς, όμως, να του επιτρέπει να την απομνημονεύσει, έτοιμη να του διαγράψει και τις ίδιες του τις φράσεις, έτσι και αποτολμούσε να την σκιαγραφήσει στο μαύρο του ντοσιέ.
Εδώ, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. […] (Από την έκδοση)