ΔΟΥΚΑΣ ΣΤΡΑΤΗΣ
Αυτός όμως που άγγιζε τον γλύπτη -ζωή και έργο- είναι ο Μοσχονησιώτης συγγραφέας-καλλιτέχνης Στρατής Δούκας αυτό το πέτυχε γιατί πριν ασχοληθεί με τον άνθρωπο-γλύπτη επισκέφθηκε την γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, κουβέντιασε με συγγενείς και συγχωριανούς του και περπάτησε στους δρόμους του Πύργου, στους δρόμους που περπάταγε ο μπάρμπα-Γιαννούλης μαζεύοντας “γόπες”-αποτσίγαρα, ήταν μανιώδης καπνιστής, κρατώντας πάντα στο χέρι του την ξύλινη πίπα από κέδρο, την οποία ίσως να την είχε φτιάξει ο ίδιος.
Στην έρευνα του Στρατή Δούκα, τον βοήθησε και ο πατέρας μου, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο γραμματέας της Κοινότητος. […] (Από το σημείωμα του Στρατή Φιλιππότη)
Περιεχόμενα
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ
Ο Γιαννούλης Ι. Χαλεπάς
Στο δημόσιο ψυχιατρείο Κέρκυρας
Επισκέπτης στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών
Το όνειρό του πάντα η Αθήνα
Το έργο του Χαλεπά και τα προβλήματά του
Κατάλογος έργων του Γιαννούλη Χαλεπά
Αντί επιλόγου
Η ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, μέσα από τις σελίδες των βιβλίων των εκδόσεων ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ – ΕΡΙΝΝΗ
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
