ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ ΜΑΡΩ
Έχω ένα ουρλιαχτό μες στο κεφάλι μου!…
Τη ζούσε και τη σκεφτόταν ταυτόχρονα τη φράση. Ένα ουρλιαχτό που άνθιζε σαν έκρηξη σε αργή κίνηση και που πρέπει να ξεκίνησε από ώρα πριν. Ύπουλα, όταν ακόμα ήταν βυθισμένος σε σκοτεινό, ακατέργαστο ύπνο. Να ξεκίνησε χαμηλότονο, συρτό, σχεδόν ψίθυρος, φίδι που σκιρτά ανεπαίσθητα κάτω από χαλί περσικό, χαλί με λεπτοκεντημένα μοτίβα, με πέλος λαμπερό από πορφυρό μετάξι. Έτσι ξεκίνησε κι αυτό το αβάσταχτο τώρα ουρλιαχτό κάτω από το δέρμα του. Μια ίνα που διαπέρασε τις συνάψεις των νευρώνων, τους λεπτούς σφιχτούς ιστούς, το αίμα στις αρτηρίες, και έφτασε σιγά-σιγά μέχρι τα μέσα του λαιμού. Εκεί, στον ισθμό μου ενώνει κορμί και κεφάλι, εκεί που ονομάζεται λαρύγγι, και τέντωσε υπεράνθρωπα τις πανάκριβες, τις πολύτιμες φωνητικές του χορδές. Απλώθηκε στις συρραφές του κρανίου, στον εγκέφαλο και στις λόχμες, στη φοβερή σπηλιά που ανιχνεύουν τις λέξεις τους ο τρόμος, η αγωνία, η φυγή. […] (Από την έκδοση)
Related Products…
Χρέος τιμής προς το μεγάλο γλύπτη-φιλόσοφο Δημήτριο Φιλιππότη, που χάρισε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, τη δόξα του, θεωρώ την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Δεν θα ήθελα να εκτιμηθεί η έκδοση αυτή ως ευαισθησία συγγενή προς συγγενή, επειδή έτυχε να έχω τις ρίζες μου στην ίδια οικογένεια του Δημ. Φιλιππότη. Είναι ένα χρέος, που πιστεύω πως κάθε Έλληνας αισθάνεται για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, από τα φτωχικά χωριά τους, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο εφόδιο, αλλά μονάχα με την πίστη τους στην εργασία και, βέβαια, με το μεγάλο τους ταλέντο.
Ο Δημήτριος Φιλιππότης έτσι ξεκίνησε από τον Πύργο της Τήνου. Μόνος, απροστάτευτος, αλλά δυνατός και ταλαντούχος. Κι όχι μόνο έκανε τους δασκάλους του στην Αθήνα να τον φέρνουν σαν παράδειγμα εργατικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και τους ξένους στη Ρώμη, όπου συνέχισε τις σπουδές του, να τον βραβεύουν και να τον θαυμάζουν.
Όπως και άλλοι μεγάλοι των Γραμμάτων και της Τέχνης έτσι κι ο Δημήτριος Φιλιππότης έζησε ξεχασμένος και πικραμένος. Αναγκαζόταν για να επιβιώσει αυτός ο μεγάλος γλύπτης-φιλόσοφος, αυτός ο “μαρμαροφάγος”, να κατασκευάζει, όπως έλεγε, “σταυρουδάκια” για τάφους, χωρίς να μπορεί ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το δημιουργικό του έργο.
Δεκατέσσερα χρόνια κρατούσε τον “Ξυλοθραύστη” του στο γύψο και όταν τον μετέφερε σε μάρμαρο χρειάστηκαν άλλα είκοσι χρόνια για να τον αγοράσει ο Δήμος Αθηναίων. Βέβαια του έδωσαν ένα μετάλλιο στα 80 χρόνια του, όταν ήταν πια σχεδόν τυφλός.
Η έκδοση της βιογραφίας του Δημητρίου Φιλιππότη, που έγραψε ο Γιάννης Καιροφύλας με την προτροπή μου, ας είναι ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν που τίμησε την Νεοελληνική γλυπτική, όσο λίγοι καλλιτέχνες και έδωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο της Τήνου, την ικανοποίηση ότι γέννησε έναν ακόμη Μεγάλο της Τέχνης. (Από την έκδοση)
