ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ
Έχει περάσει καιρός, ίσως και όλος ο καιρός. Όλα αυτά τα γεγονότα είναι απόμακρα, απόκοσμα, μακρινά, ξεθώριασαν γρήγορα στη μνήμη μου, σαν να μην έγιναν ποτέ. Σαν να είχα παρακολουθήσει ένα θέατρο σκιών με εμένα για πρωταγωνιστή, αλλά ωστόσο σπόντα. Όπως και οι άλλοι, οι φίλοι μου, όπως κι ο κόσμος ολόκληρος, απόντες ήταν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Όλους σαν ίσκιους σκυφτούς μόλις που τους θυμάμαι, να στέκουν κοντά στο χείλος του γκρεμού πατώντας σε ένα σαθρό έδαφος, που ήταν όλο κι όλο το εμβαδόν της ζωής τους.
Αισθάνομαι τόσο απόλυτα μόνος, που μοιάζει σαν να μη νιώθω τίποτε απολύτως. Θα σας αποκάλυπτα πού βρίσκομαι τώρα, αλλά δεν ξέρω, μάλλον στο πουθενά κι ακόμα μακρύτερα. Ούτε με την αίσθηση του χρόνου έχω κάποια επαφή, δεν καταλαβαίνω πια αν προηγείται το πριν ή το μετά. Όλα στροβιλίζονται στον νου μου, αλλά που τώρα είναι έξω από το κεφάλι μου, στο κενό. Παντού γύρω μου σκοτάδι, αν και δεν θυμάμαι πώς ήταν το φως… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
